Ik moet niets van je.
Een jonge vrouw met een ernstige verstandelijke beperking en autisme speelt het grootste gedeelte van de dag met een groen nopperblokje. Hoe vaak het personeel haar ook iets anders aanbiedt, ze wil alleen maar haar eigen blokje. Dwangmatig wiegend maakt ze hiermee keer op keer dezelfde beweging.
Ze heeft geen oog voor haar omgeving en maakt nooit oogcontact. Fiep zit in haar buurt en speelt met haar eigen spulletjes. Ze moet niets van de vrouw en gaat volledig op in haar eigen spel. Dit doet ze wekelijks. Vandaag heeft ze een legoblokje meegenomen , het is ook groen maar ziet er toch anders uit dan het blokje van de vrouw. Na een poosje stopt de jonge vrouw even met haar eigen blokje en kijkt van onder haar oogleden naar het blokje van Fien. Haar belangstelling is gewekt.
Gaandeweg ontwikkelt zich een spel waarin Fiep ook andere voorwerpen introduceert, een bezempje, een balletje. De vrouw kijkt ook hier naar, steeds langer, ze vergeet haar eigen blokje. Vanuit deze gezamenlijke gerichtheid op het voorwerp volgt de vrouw ook Fieps hand, arm en tenslotte haar gezicht. En dan maakt ze oogcontact, heel rustig en heel natuurlijk.
Verbonden door onzichtbare draden
Fiep draait zich langzaam om en krijgt oogcontact met een oudere meneer met dementie, die aan een tafel zit met andere bewoners, hun partners en familieleden. De afstand tussen hen is zeker 6 meter, maar het contact is intens. Meneer heft zijn beide armen en miMakker Fiep volgt. Langzaam ontstaat er een bewegingsspel waarbij meneer leidt en Fiep volgt. In slow motion, het is alsof ze aan elkaar vastzitten, verbonden door lange onzichtbare draden. Uiteindelijk maakt meneer een soort dirigeerbewegingen. Fiep neuriet hierbij, de meneer, andere bewoners en familieleden zingen mee. Wat heel klein begonnen is, eindigt in een vrolijke samenzang.
Samen swingen
Pirouette loopt door een gang. Haar nieuwsgierigheid wordt gewekt door een muziekje in de verte. De muziek komt steeds dichterbij en haar lichaam begint automatisch mee te deinen op het ritme van de muziek. Ze doet haar ogen dicht en laat zich leiden door wat ze hoort... de muziek wordt intenser, de bewegingen ritmischer... ”dit swingt de pan uit , wauw” en dan is daar... een ander, het is een vrouw óók alleen. Samen bewegen ze mee met het ritme, samen staan ze te swingen, pakken elkaars handen, kijken elkaar aan en dan ….ontlading, de muziek stopt en samen ploffen ze op de bank... ”lekker he”... “heerlijk!!!”... “ Dat moeten we vaker doen”… “Ja”
Dag...
In één van de kamers ligt ze een fragiele vrouw op bed. Ze ademt zwaar, snel en onregelmatig. Pirouette ziet dat de vrouw het zwaar heeft. Ze komt rustig neuriënd dichterbij, langzaam neemt ze plaats op een stoel naast het bed en sluit haar ogen.
Het geneurie wordt omgezet in het ritme van de adem van de vrouw... snel, kort... het is haast niet bij te houden maar de ademhalingen worden één: een maatje in de adem. Heel zachtjes raak Pirouette haar aan en buigt zich dichter naar de vrouw. Pirouettes ademhaling wordt rustiger, langzamer, gecontroleerder... de vrouw volgt... haar adem wordt ook rustiger, langzamer en gecontroleerder... wat een fijn gevoel even rustiger te ademen.
De aanraking houdt nog even aan en de vrouw lijkt rust te hebben gevonden... zachtjes gaat Pirouette en zeg tegen haar Dag
Het kadootje van de dag
Het is een zonnige dag in Schoonhoven bij Schoonhoven Opent Haar Deuren. In een monumentale huiskamer zit Pirouette alleen op de grond met haar rug naar de openstaande deur.
Ze hoort iemand binnen komen, ze kijkt om. Ze wordt geprikkeld door een vrouw met een mooi rood geruite jasje die inmiddels met gebogen hoofd heeft plaats genomen op het hoekje van de bank. Pirouette kruipt naar haar toe en komt dicht bij. De vrouw kijkt niet op en zegt ook niets, ze blijft naar beneden kijken. Pirouette haalt Max uit haar tasje en begint in haar gezichtsveld aandacht te trekken. De vrouw aait hem en in eens zegt ze “ik wil een glaasje cola” en legt kleingeld op de leuning van de bank met een blik in haar ogen die dwars door Pirouette heen kijken. “”Euh Ja natuurlijk maar ik verkoop geen cola” antwoordt Pirouette verbijsterend. “Ik ben hier toch bij de Oude Brug?” “Euh nee dat ken ik niet, moet dat hier in Schoonhoven zijn??“ “Ja daar drink ik altijd een glaasje cola, jammer het moet hier toch zijn ,ik kan het dus niet meer vinden”. “Zal ik mee helpen zoeken??” “Ja graag” antwoord de vrouw die nu een andere blik in haar ogen heeft en Pirouette nu aankijkt.
Samen gaan ze op pad de wijde wereld in en komen allerlei interessante spulletjes tegen. Een paar panden verderop blijft de vrouw staan “Hier is het“ Pirouette kijkt op en leest “ De Steenen Brug” “Ja dat is het, hier drink ik altijd een glaasje cola!” “Oh dat klinkt lekker”, “Wil je ook een glaasje cola dan??” “Ja natuurlijk!” en samen gaan ze aan een tafeltje op het terrasje zitten. Pirouette is moe en legt haar voeten op een stoel, “ Zo dat zit goed, wat een verrassing!” “Ik zal me even voorstellen ik ben Pirouette” waarop de vrouw zich zelf ook voorstelt. De ober komt en kijkt boos naar de voeten op de stoel “Dat doen we hier niet” zegt hij en beschaamd haalt Pirouette haar voeten weg. De vrouw stelt haar gerust dat ze anders altijd heel beleefd zijn hier , nou dat kan wat worden! Ze babbelen wat en de vrouw geeft aan Pirouette zo weer netjes thuis te brengen. Ze drinken verder en “Blurp” Pirouette laat een hele harde boer waarop ze samen luidruchtig in de lach schieten “Dat geeft niet hoor dat doe ik ook weleens” waarna de vrouw haar weer aankijkt en zegt dat ze het heel gezellig en lief vond dat Pirouette met haar een glaasje cola heeft gedronken: het kadootje van de dag!
